موضوع پیدا شدن کارتخوان در دفتر وزیر نفت، موضوع کهنه‌ای است که در همان ابتدای نشر، با شفافیت و قاطعیت از سوی اداره‌کل روابط‌عمومی وزارت نفت تکذیب شد (اواخر اسفندماه سال ۹۷)، اگرچه همان موقع نیز اعلام شد که وزارت نفت ادعاهای مطرح شده در این خصوص را از طریق مراجع قضایی و قانونی دنبال خواهد کرد، اما نشردهندگان اینگونه شایعات بی‌پایه و اساس که به دنبال کاشت بذر بدبینی در دل جامعه و افزایش بی‌اعتمادی به دولت هستند و در پشت پرده، اهداف سیاسی دیگری را دنبال می‌کنند، نه تنها اکاذیب خود را تکرار کردند که بر داستان اولیه نیز آسمان و ریسمان‌هایی هم بافته و تحویل افکار عمومی دادند، تا جایی که این‌بار نیز علی‌رغم دو بار تکذیب رسمی وزارت نفت، داستانسرایی کارتخوان دفتر وزیر با آب و تاب بیشتری در همان رسانه‌های پیشین منتشر شد.

به نظر می‌رسد، عطش دیده و مطرح شدن از سوی برخی افرادی که ردای نمایندگی ملت را بر تن دارند، به سرعت در حال افزایش است، به گونه‌ای که این اظهارات کذب، این‌بار از زبان نماینده دیگری در مجلس شورای اسلامی مطرح می‌شود! و در اینجا این پرسش مطرح می‌شود که اگر این ادعاها صحت داشت، چرا از سوی هیچ مقامِ مسئول به پاسخگویی و رفع این ابهامات پاسخ داده نشد؟ گویی که نمایندگان محترم ملت در کنار وظیفه ذاتی، خود را مقدم بر دستگاه قضا دانسته و یا به مقام سخنگویی وزارت اطلاعات یا قوه قضاییه یا هر نهاد مرتبط دیگری نائل شده‌اند.

آن طور که از ظواهر امر برمی‌آید، این جریان نیز مشتی از نمونه خرواری است که در طول چند ماه اخیر شاهد آن هستیم. هر از گاهی صدایی از گوشه‌ای برمی‌آید به امید کنار گذاشته شدن زنگنه… چند صباح پیشتر نیز برخی از همین آقایان بودند که با آدرس غلطی که به ایشان داده شد، جمع شدند و طوماری نوشتند علیه وزیر نفت با امضای ۷۲ تن! که چنین و چنان و زنگنه برای مقابله با تحریم برنامه ندارد، اما پس از نشست خبری که وزیر نفت در حضور رسانه‌ها برگزار کرد و یک به یک به آن ادعاهای خنده‌دار، پوچ و نادرست که مدتی مردم را سرکار گذاشته بود پاسخ گفت، هر یک با شرمساری به گوشه‌ای خزیدند.

به راستی باید پرسید این منشاء این تحرکات کجاست؟ و چرا همزمان با فشار امریکا به اقتصاد ایران آغاز شده است؟ آیا کاسبان تحریم سر از لاک خود بیرون آورده‌اند تا با شانتاژ و سرگرم کردن افکار عمومی راهی برای رسیدن به بهره‌برداری‌های سودجویانه خود باز کنند تا به قول زنگنه بگویند تحریم نعمت است و بخورند و ببرند؟ یا اینکه در خوشبینانه‌ترین حالت باید بگوییم، ناآگاهان از شرایط موجود کشور ناخواسته آب به آسیاب دشمن می‌ریزند؟