کارشناس اقتصاد بین الملل در مرکز پژوهش های مجلس، دیپلماسی اقتصادی را به عنوان ابزاری برای گذر از انسداد تجارت نفتی عنوان و تاکید کرد امروز نیازمند معامله کلان اقتصادی جدید در عرصه جهانی هستیم.

میلاد ترابی فرد در رابطه با دیپلماسی اقتصادی ظرف یک سال گذشته در دولت سیزدهم اظهار کرد: حدود ۱۲ سال گذشته اقتصاد کشور بر اساس کلان معامله ی نفتی مدیریت می شد و یکسری قرارداد اجتماعی در کشور شکل داده بودیم.

واقعیت اما این است که دیپلماسی اقتصادی ظرف سه چهار سال گذشته شکل گرفت؛ چون کلان معامله نفتی به نوعی به بن بست رسیده بود.

وی دیپلماسی اقتصادی را به عنوان ابزاری برای گذر از این انسداد تعریف کرد و افزود: جایگاه نفت در نظم سیاسی و اقتصادی کشور از دست رفته است؛ هرچند نفت و میعانات در سبد صادراتی هنوز وجهه ای اساسی دارند ولی کارکردهای عینی خود را از دست داده اند.

در این شرایط وقتی از دیپلماسی اقتصادی سخن می گوییم، باید خود را در مختصاتِ اقتصادِ کلان جهانی ببینیم که به جانماییِ ایران در اقتصاد جدید جهانی منتج می شود.

ترابی فرد با ذکر مثالی ادامه داد: اقتصاد کشور در این شرایط به هواپیمایی می ماند که در حین حرکت، باید تعمیر شود و دیپلماسی اقتصادی رویکرد و راهبردی جدی باید برای ورود کشورمان به اقتصاد جهان تعریف کند.

کارشناس اقتصاد بین الملل در مرکز پژوهش های مجلس این مهم را متفاوت از آمار صادراتِ خردِ بخش خصوصی دانست و افزود: دیپلماسی اقتصادی درپی آن است که معامله کلان کشور در عرصه اقتصاد را باز تعریف کند.

ترابی فرد با اعتقاد بر این که معامله کلانِ نوین باید بر عنصر جغرافیا مبتنی باشد، گفت: روش سیاست گذاری اقتصادی کشورها ظرف ۱۲ سال گذشته به سمتی پیش رفته که عناصر ژئوپلیتیک و ژئواکونومیک (اقتصاد ژئوپلیتیک) در تصمیمات اقتصادی جهان اهمیت یافته است.

در این میان وقتی نام چین برده می شود، یک کریدور اقتصادی ابتکاری در ذهن متبادر می شود ولی اگر ما نتوانیم معامله کلان اقتصادیِ جدید را در کشور شکل دهیم، همچنان با بحران تورم، کسری سرمایه گذاری و اقتصادی نامتعادل مواجه خواهیم بود.

وی در بخشی دیگر از مصاحبه با رادیو گفت‌وگو، انرژی را قطعه جدیدی از این پازلِ جانماییِ نوین برشمرد و افزود: ما درپی آنیم که با راهکارهای قبل از ۲۰۱۳ (۱۳۸۹) به دنبال حل مسائل ۱۴۰۱ باشیم و لذا بسیاری راهکارهای اقتصادی از جمله خصوصی سازی یا آزادسازی یارانه پنهان مطرح می شود؛ حال آن که این سیاست ها در نظمِ نوینِ تغییرات اقتصادی در جهان جانمایی نمی شود و یقینا این طرح ها عقیم خواهند بود.