چند مدتی است خبری در رسانه ها منتشر می شود که با بخشنامه وزارت نفت، کار اقماری در شرکت های نفت و گاز حذف می شود و نیروهای اقماری باید مثل سایر نیروهای عادی کار، در مناطق نفت و گازی ساکن شوند موضوعی که سبب شده امروز تعدادی از اقماری کاران اقدام به تجمع کنند .  این خبر در همان ابتدا نیز  با واکنش های تند اقماری کاران مواجه شده و دلایلی چون آلودگی هوای مناطق، توسعه نیافتگی محیط های پیرامون نفت و گاز و سختی سکونت در این مناطق را به عنوان علت مخالفت با این طرح مطرح می کنند. اینکه این طرح،  ظلم به نیروهای اقماری کار است یا نه!؟ بحثی است که در ماه های اخیر   مطرح شده و رسانه های نفتی نیز  از وزیر می خواهند تا این طرح را لغو کند! و  حتی معترضین جدیدترین  اعتراض خود را نیز امروز  با تجمع در سازمان منطقه انرژی پارس جنوبی نشان دادند اعتراضی که به حذف امتیازات اقمارکاری است . شیخ الوزرای دولت روحانی هر از چند گاه با طرح برخی مباحث موجب شده تا انتقاداتی به سوی وی روانه شود. یکی از این موارد حذف دیوارهای شهرک های نفت و گاز بود که در سال های گذشته در راستای کاهش فاصله میان بومیان و کارکنان نفت و گاز و آسیب های مترتب بر آن مطرح شد هر چند که به دلایلی چون مخالفت شهرهای شهرک دار با دلایلی چون بار مالی مدیریتی بر شهرداری ها و حذف امنیت شغلی کارکنان پیمانکاری شهرک ها منتفی شد. این بار داستان اما متفاوت است! اسکان نیروهای اقماری کار در مناطق نفتی به زعم نگارنده می تواند در کنار برخی نکات منفی، نتایج بسیار مثبتی به همراه داشته باشد که در زیر به آن اشاره می شود: اول: باید پذیرفت طرح اقماری کاری توجیه اولیه خود را از دست داده است. اگر در گذشته وزارت نفت باید برای نیروهای فنی و متخصص فرش قرمز پهن می کرد و با دادن امتیازات گوناگون چون طرح های اقماری و … این نیروها را ترغیب به فعالیت در مناطق نفتی می کرد امروز این موضوع کاملا غیر منطقی است چرا که در همه استان های نفت خیز دیگر نگرانی بابت به کار گیری نیروهای توانمند وجود ندارد و نیروهای تحصیلکرده و توانمند بومی بیش از تقاضای شرکت های نفت و گاز وجود دارد که می توانند به استخدام شرکت ها درآیند و نیازی به ارائه بسته های تشویقی برای جذب نیروهای غیر بومی وجود ندارد.دوم: یکی از بحران های مهم در مناطق نفت خیز موضوع اشتغال نیروهای بومی است. با حذف طرح اقماری می توان امید داشت این مطالبه مردم و مسئولان محلی در حوزه اشتغال تا حد زیادی حل شود و فضا برای حضور نیروهای تحصیلکرده بومی فراهم شود.سوم: بخش بزرگی از اعتبارات وزارت نفت طی سال های گذشته صرف بسته های حمایتی از نیروهای غیر بومی و غیر ساکن شده است و اجرای این طرح می تواند هزینه های سنگین اقماری کاران چون سهمیه های پرواز و  امتیازات مختلف به این نیروها بر وزارت نفت را تقلیل داده و این هزینه های غیر منطقی را به سمت ارتقای نیروهای قراردادی و پیمانکاری و افزایش مزایای کارکنان عادی کار سوق دهد.چهارم: طرح اقماری کاری و حضور غیر مستمر و بدون خانواده کارکنان در مناطق نفت و گاز هر چند در ظاهر نتایج مثبتی برای آنان به همراه داشته اما دوری از خانواده طی روزهای کار، آسیب های جدی را در حوزه های اجتماعی و خانوادگی به همراه داشته است و قطعا بخشی از نگاه وزارت نفت در این طرح ناظر به این موضوع است. پنجم: استدلال مخالفان طرح حذف اقماری کاری در خصوص آلایندگی و آلودگی مناطق نفت خیز استدلالی نادرست و منطبق بر تبعیض است. این سوال اساسی وجود دارد که اگر اسکان نیروهای اقماری کار در مناطق نفت و گاز مخل سلامت است پس تکلیف خیل عظیم نیروهای عادی کار ساکن و مردم مجاور مناطق نفت و گاز چه می شود؟!آیا این امر مصداق بارز بی عدالتی نیست که عده ای از منافع استخدامی نفت و گاز بهره ببرند و حاضر هم نباشند در کنار مردم بومی ساکن شوند اما جمعیت بزرگی از کارکنان و مردم هم آسیب ها را متحمل شوند و هم از حقوق و مزایای اندک برخوردار باشند!ششم: یکی از دلایل مخالفان، عدم توسعه یافتگی محیط پیرامون نفت و گاز و شرایط نامطلوب برای زندگی است! آنچه مشخص است اینکه بخشی از مشکلات مناطق نفت خیز متاثر از استقرار صنایع نفت و گاز است و وزارت نفت باید به جای طرح های تشویقی و آسیب زا چون اقماری کاری که راندمان نیروی انسانی و بازدهی تولید را هم تحت الشعاع قرار می دهد به توسعه این مناطق اهتمام ورزد. یقینا اسکان کارکنان اقماری به ویژه مدیران نفت و گاز به جای تهران در مناطق پیرامون نفت و گاز، احساس مسئولیت نسبت به این مناطق را افزایش داده و توسعه متوازن را شتاب خواهد بخشید.هفتم: وزارت نفت باید نگاه «خوابگاهی» به مناطق نفت خیز را حذف و نگاه «میزبانان محق» را جایگزین سازد و دین خود را در توسعه این مناطق با  جدیت بیشتر ادا کند.مسئولین محلی و نمایندگان مردم در مجلس باید با دفاع از طرح حذف اقماری کاری، فرصت برابری را به جوانان و مردم خود بدهند تا بتوانند سهم بیشتری از ثروت بی همتای نفت و گاز در کنار آسیب ها به دست آورند.