براساس گزارش منتشر شده از مرکز آمار ایران؛ نرخ مشارکت اقتصادی در بین جمعیت نمونه ۱۰ساله و بیشتر در سال گذشته (۱۳۹۷) برابر ۴۰٫۵% بوده است که براساس بررسی های درگاه ملی آمار این میزان نسبت به سال قبل ۰٫۴% افزایش داشته است.

از این میان نرخ بیکاری ۱۲٫۰% و نرخ اشتغال ۸۸% در جمعیت ۲۷۰۷۴ نفر بیان شده است. آنچه در این گزارش قابل توجه است اما نرخ اشتغال ناقص است که ۲۶٫۶% بیان شده است. 

این شاخص به عنوان شاخص مکمل در کنار نرخ بیکاری می تواند  وضعیت اشتغال در کشور را به نحو بهتری بازگو نماید.  کسانی که اشتغال ناقص دارند شامل افرادی هستند که به دلایل اقتصادی کمتر از ساعت استاندارد بر اساس قانون کار ایران در هفته کار می کنند اما مشتاق کار کردن بیشتر هستند. 

از مصادیق اشتغال ناقص می توان به سه نوع آن از جمله اشتغال با ساعت کاری کم (اشتغال ناقص زمانی ) ، اشتغال با دریافتی کم (اشتغال ناقص در آمدی ) و اشتغال با ناهماهنگی مهارتی (اشتغال ناقص مهارتی ) اشاره کرد.

بر اساس این گزارش حدود ۲۵۸۲ نفر از جمعیت ۹۷۲۱ نفری به طور میانگین در طول هفته کمتر از ۴۴ ساعت کار می کنند که این میزان ۷% در بین مردان نسبت به زنان بیشتر گزارش شده است. علل اشتغال ناقص در این گزارش رکود کاری، پیدا نکردن کار با ساعت کاری بیشتر، قرار داشتن در فصل غیرکاری و کار کردن کمتر از ۴۴ساعت در هفته بیان شده است.

روند این شاخص با بررسی گزارشی که از سوی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی در سال ۱۳۹۲منتشر شده بود، در سال ۱۳۹۱، ۹٫۸% در جمعیت بیش از ۸٫۱ میلیون نفر اعلام شده بود که این میزان به ترتیب در سال های ۹۶ و ۹۷ هفت دهم درصد و یک درصد افزایش داشته است.

افزایش نرخ مشارکت فعالین اقتصادی نسبت به سال های گذشته الزاما به معنای بهبود یافتن فضای کسب و کار نیست بلکه با توجه به عدم ثبات وضعیت اقتصادی بخشی از این فعالان دارای اشتغال ناقص هستند به این معنا شاغلان فقیر افزایش یافته اند که مهر تاییدی ست بر این یافته سیاست های ایجاد شغل بدون در نظر داشتن آینده ی آن  تضمین کننده وضعیت معیشت و عبور از خط فقر نیست و با توجه به آغاز ناخوشایند سال۹۸ و خسارات به جامانده از سیل باید منتظر برنامه های آتی مجلس و «طرح حمایت از شاغلین فقیر و بیکاران» در این سال باشیم.