پیش‌بینی‌ها از نبود تقاضا برای نفت در ۱۵ سال آینده خبر می‌دهد و درعین حال دراین حدس و گمان‌ها پرچم پتروشیمی آنچنان بالا است که بسیاری از کارشناسان تاکید دارند قرن بعدی را باید قرن “صنعت پتروشیمی” دانست.

دراین بین ایران نیز به طور جد به دنبال سرمایه گذاری دراین صنعت است. هر چند که به دلیل مشکلات ایجاد شده ناشی از تحریم این امکان چندان قابل تحقق نیست اما بازهم آنطور که مسوولان می‌گویند قراراست برخی از کشورها چون ژاپن به میدان بیایند و پتروشیمی ایران را گسترده تر کنند.

دراین بین کشورهای همسایه نیز با مشکلات زیادی البته ناشی از پایین بودن نرخ نفت مواجهند که همین امر نیز بر سرمایه گذاری‌های گسترده آنان دراین صنعت تاثیرگذاربوده است. به عنوان مثال عربستان نیز آنطور که اعلام می‌شود با مشکلات بودجه ای در جهت تامین سرمایه پروژه های خود مواجه است چراکه تنها این امر با نفت ۸۰ تا ۸۵ دلاری تحقق خواهد یافت. آنهم در شرایطی که در حال حاضر کارشناسان نفت بیش از ۶۵ دلار را پیش بینی نمی‌کنند و به نظر می‌رسد حداقل طی سال ۲۰۱۹-۲۰۲۰ چنین چیزی غیرممکن خواهد بود. مگر آنکه جنگی در راه باشد!

برهمین اساس به نظر می‌رسد صنعت پتروشیمی ایران بیش از هر زمان دیگری نیازمند توجه جدی مسوولان باشد تا شاید از این طریق بتوان اینبار گام‌هایی پیش از دیگر کشورهای در حال توسعه برداشت.

دراین بین کشورهای دیگر بیکار ننشسته اند و فعالیت‌های توسعه ای این صنعت با سرعت بسیار زیادی در حال انجام است.

براساس این گزارش، در حال حاضر شرکت دولتی  نفت کویت (Kuwait Petroleum Corporation) به دنبال توسعه بیشتر شاخه پتروشیمی خود با هدف متنوع ساختن فعالیت هایش است.

براین اساس گفته می‌شود کویت در حال بررسی ساخت چهارمین مجموعه پتروشیمی خود برای تولید انواع پلاستیک است.همچنین کانادا با همکاری کویت قصد دارد یک مجتمع جدید پتروشیمی باسرمایه گذاری ۴.۵ میلیارد دلاری در آلبرتا کانادا احداث کند.

ازسویی دیگر آنطور که اطلاع رسانی می‌شود شرکت سابک توانست پلیمرهای گردشی گواهی شده از خوراک حاصل از ضایعات مخلوط پلاستیک که در نوع خود نوآوری جدید است را تولید کند.

بنابراین گزارش شرکت پتروشیمی براسکم برزیل و هالدور تاپسو دانمارک نیز به شدت به دنبال تکمیل عملیات ساخت و ساز و پیش راه اندازی دمو پلنت برای تولید مونو اتیلن گلایکول (MEG) تجدیدپذیر هستند که البته گوئی دراین بخش نیز موفق عمل کرده اند.

براین اساس به نظر می‌رسد ایران باید هر چه زودتر در جهت جلوگیری از عقب ماندگی از کشورهای فعال در صنعت پتروشیمی به دنبال برنامه ای استراتژیک در جهت سرمایه گذاری بین المللی صنعت پتروشیمی و البته بخش داخلی باشد. هر چند که درا این میان نباید از تلاش برای رسیدن به تکنولوژی روز این صنعت غافل بود.